(ur. 8 grudnia 1930 w Wiedniu) − austriacki aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy, laureat Oscara za rolę pierwszoplanową w filmie Wyrok w Norymberdze.
Maximilian Schell, ojciec chrzestny
(ur. 8 grudnia 1930 w Wiedniu) − austriacki aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy, laureat Oscara za rolę pierwszoplanową w filmie Wyrok w Norymberdze.
Barbara Voight, babcia
Barbara Voight to matka Jona Voighta, ojca Angeliny. Zawsze bardzo aktywna i odpowiedzialna gospodyni domowa, która niestety nie potrafiła gotować. Zmarła na raka w grudniu 1995, w wieku 85 lat.
Knox Leon Jolie-Pitt, biologiczny syn
Knox Leon wraz ze swoja siostra bliźniaczka Vivienne urodził sie 12 lipca 2008 w szpitalu Lenval w Nicei. Knox ważył 2,5 kg. Wraz z siostra i reszta rodziny pojawili sie na okladkach brytyjskiego magazynu HELLO! i amerykanskiego People, zbierajac 15 milionow USD na cele charytatywne.
Vivienne Marcheline, biologiczna córka
Vievienne Marcheline wraz ze swoim bratem bliźniakiem Knox’em urodziła sie w sobote,12 lipca 2008 w szpitalu Lenval w Nicei. Vivienne ważyła 2 kg. Jej drugie imię Marcheline zostało nadane na cześć zmarłej matki Angeliny, Marcheline Bertrand. Zdjęcia bliźniaków obiegły cały świat zbierając pokaźną sumkę 15 milionów USD, które finalnie zostały przekazane na cele charytatywne.
Pax Thien Jolie-Pitt, syn
Pax, albo inaczej Pham Quang Sang, bo tak został nazwany przez swoich biologicznych rodziców, urodził się we Wietnamie 29 listopada 2003 roku. Imię Pax oznacza pokój. Angelina i Brad adoptowali go kiedy miał 3 latka.
Shiloh Nouvel Jolie-Pitt, biologiczna córka
Shiloh jest pierwszym biologicznym dzieckiem Angeliny Jolie i Brada Pitta. Urodziła się w Swakopmund w Namibii, z dala od natrętnych paparazzi, 27 maja 2006. Zdjęcia szczęśliwych rodziców wraz z nowonarodzona pociecha obiegły cały świat. Pieniądze uzbierane za sesje zostały przekazane na cele charytatywne. Shiloh pomimo tego ze dopiero wkracza w Zycie, wystąpiła już u boku swojego taty w filmie Quentina Tarantino "Inglourious Basterds" i jest pierwszą najmłodszą osoba, której figura woskowa znalazła sie w słynnym londyńskim muzeum Madame Tussaud's.
Zahara Marley Jolie-Pitt, córka
Zahara urodziła sie w Etiopii, 8 stycznia 2004. Została adoptowana przez Angeline jako sierota i jak podaja niektóre źródła, aktorka uratowała dziecku życie, ponieważ Zahara cierpiała na poważną chorobę, której wyleczyć by się nie dało w etiopskich warunkach.
Maddox, syn
Maddox Chivan Jolie-Pitt urodził sie w Kambodży, 5 sierpnia 2001 roku. Jest pierwszym dzieckiem adoptowanym przez Angelinę.
Brad Pitt, obecny partner
Jeden z największych, współczesnych gwiazdorów amerykańskich. Urodził się 18 grudnia 1963 roku w Shawnee w stanie Oklahoma, dorastał w Springfield Missouri. W szkole średniej interesował się sportem, brał udział w szkolnych musicalach i debatach, należał też do samorządu uczniowskiego. Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie w Missouri, występując okazjonalnie w różnych przedstawieniach, studiów jednak nie skończył. Pracował dorywczo w różnych zawodach: jako kierowca koparki, dostawca lodówek, czy „żywa reklama” restauracji, stojąc przed jej drzwiami w przebraniu kurczaka. W 1986 roku przeprowadził się do Los Angeles. Karierę zaczynał od gościnnych występów w telewizji (m.in. w operze mydlanej „Dallas” w 1987 roku i sitcomie „Dzieciaki, kłopoty i my”). W 1990 roku otrzymał stałą rolę w dramacie telewizyjnym „Dni chwały”, pojawił się też z Juliette Lewis (późniejsza partnerka) w filmie telewizyjnym „Too Young To Die?”. W 1991 roku zagrał błyskotliwy epizod w głośnym filmie Ridleya Scotta „Thelma i Louise”, w tym samym roku zadebiutował też jako aktor pierwszoplanowy w tytułowej roli w filmie „Johnny Suede”. W 1992 roku otrzymał główną rolę u Roberta Redforda w „Rzece życia”, w 1993 z kolei partnerował Juliette Lewis na planie filmu „Kalifornia” oraz wystąpił obok Christiana Slatera, Patricii Arquette, Christophera Walkena i Gary’ego Oldmana w powstałym w oparciu o scenariusz Quentina Tarantino filmie Tony’ego Scotta „Prawdziwy romans”. Kolejne lata przyniosły wiele interesujących ról, czyniąc aktora coraz bardziej sławnym. W 1994 roku wystąpił u boku Anthony’ego Hopkinsa w „Wichrach namiętności” (nominacja do Złotego Globu) i w słynnym „Wywiadzie z wampirem” Neila Jordana, stając się od tej pory bożyszczem nastolatek na całym świecie. 1995 rok to dwa bardzo udane występy w filmie „12 małp” Terry’ego Gilliama (Złoty Glob i nominacja do Oskara za rolę drugoplanową) oraz „Siedem” Davida Finchera, na planie którego aktor poznał swoją przyszłą partnerkę, Gwyneth Paltrow. Pitt spotkał się z tym reżyserem ponownie w 1999 roku tworząc znakomitą kreację Tylera Durdena w filmie „Fight Club” („Podziemny krąg”), obok równie znakomitego Edwarda Nortona i Heleny Bohnam – Carter.W 1997 roku zasłynął występem w filmie „Siedem lat w Tybecie” w reżyserii Jeana Jacquesa Annaud, rok później zagrał Śmierć w remake’u filmu z lat 30 – tych „Joe Black” (obok Anthony’ego Hopkinsa), a w 2000 roku pojawił się jako on sam w głośnym filmie Spike’a Jonze’a - „Być jak John Malkovich”. W tym samym roku zagrał u Guya Ritchie w udanym projekcie „Snatch” ( „Przekręt”). W 2001 roku po raz kolejny spotkał się z Tonym Scottem i Robertem Redfordem (tym razem po tej samej stronie kamery) przy okazji filmu „Zawód: szpieg”, dołączył też do obsady filmu Stevena Soderbergha „Ocean’s Eleven” (w 2004 roku wziął udział w sequelu zatytułowanym „Ocean’s Twelve”), obok George’a Clooneya, Julii Roberts i Matta Damona. Dzięki nawiązanej na planie znajomości z Clooneyem, w chwilę później pojawił się w jego debiucie reżyserskim pod tytułem „Niebezpieczny umysł”.W 2003 roku użyczył swojego głosu Sindbadowi w filmie animowanym, a w 2004 wystąpił w roli Achillesa w superprodukcji „Troja”. Rok 2005 to udział w jednej z tytułowych ról w odrzucanym przez krytykę filmie „Mr&Mrs Smith”, który jednak pozostanie – Brada Pitta i Angeliny Jolie.W 2006 roku aktor pojawił się obok Cate Blanchett, w chwalonym na całym świecie filmie „Babel” w reżyserii Alejandro Gonzáleza Inárritu. W tym samym roku wziął udział (wraz z Edwardem Nortonem) w zdjęciach do 10-odcinkowego miniserialu dla National Geographic i HBO oraz w zdjęciach do kolejnej części filmu Soderbergha „Ocean’s Thirteen”.W 2006 roku aktor został potrójnym ojcem – w maju urodziła mu się córka Shiloh Nouvel (matką jest Angelina Jolie), wcześniej para adoptowała wspólnie etiopską dziewczynkę – Zaharę, został też oficjalnie ojcem adoptowanego wcześniej przez Jolie syna o imieniu Maddox.Od niedawna oprócz aktorstwa, zajmuje się też produkcją. Jest m.in. jednym z producentów filmu „Infiltracja” Martina Scorsese (2006).
Billy Bob Thornton, drugi mąż
Thornton urodzil się w biednej rodzinie. Pensja jego ojca, Billy'ego Raya - nauczyciela historii - nie wystarczala na utrzymanie 3 synow. Dlatego Billy Bob, Jimmy Don i John David zamieszkali u dziadków. Zaraz po ukończeniu liceum Thornton zarabiał jako parobek na farmie oraz pracownik opieki społecznej. Po raz pierwzy ożenił się z Mellisa Ross w 1975 r., z którą ma córkę Amandę. Małżeństwo przetrwało 2 lata. W 1977r. rozpoczął studia na wydziale psychologii na stanowym uniwersytecie Hendersona. Swoją karierę artystyczną rozpoczął jako muzyk, grając na perkusji i śpiewając w zespole Tres Hombres.Razem z wieloletnim przyjacielem, Tomem Eppersonem wyjechał do NY. Jednak próba podbicia wielkiego świata zakończyła się fiaskiem. Wrócił do Hot Springs, gdzie zaczął grać w miejscowych barach. W 1981r. wraz z Tomem zdecydowali się wyjechać do Los Angeles. Thornton po dwóch latach wiązania końca z końcem zapisał się na kurs aktorstwa. W 1986r. udało mu się zadebiutować na dużym ekranie w filmie: "Hunter's Blood". W następnych latach grał dużo, ale głównie roli drugoplanowych w serialach telewizyjnych. Sławę zdobył jako pomysłodawca postaci Karla Childersa, mężczyzny, który próbuje ułożyć sobie życie po 25 latach spędzonych z więzieniu za podwójne morderstwo. Pierwszy pełnometrażowy film o tym bohaterze to "Sling Blade". Thornton napisał do niego scenariusz, wyreżyserował do i wcielił się w główną postać. Za tę rolę dostał Oscara (a także nominację za reżyserię). Podobnym sukcesem okzał się sensacyjny "Prosty plan", za który Billy Bob dostał nominację do Oscara i (po raz pierwszy) do Złotego Globu. Razem z Dwightem Yoakumem Thornton założył i prowadzi kompanię produkcyjną, zajmującą się zarówno filmami, jak i nagraniami muzycznymi.Urodził się 4 sierpnia 1955 w Hot Springs w stanie Arkansas. Karierę artystyczną zaczynał od występów w zespole Tres Hombres - był tam wokalistą i perkusistą. W 1981 roku przeprowadził się do Los Angesles, chcąc zostać scenarzystą i reżyserem. Nie porzucił jednak kariery muzycznej. Zadebiutował na ekranie w 1987 roku epizodem w filmie telewizyjnym "The Man Who Broke 1000 Chains". Nikt jednak nie chciał kupować jego scenariuszy. Dopiero w 1992 roku Thorton zabłysnął w filmie "One False Move", którego był również współscenarzystą. Sławę przyniosła mu rola Karla Childersa w napisanym przez siebie monodramie teatralnym "Sling Blade". Tekst ten został potem zrealizowany jako film telewizyjny "Some Folks Call It Sling Blade" (1993). Wersja kinowa "Sling Blade" wyreżyserowana przez Thontona przyniosła mu Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany i nominację dla najlepszego aktora (1996). Kolejną nominację otrzymał Thornton w dwa lata później za drugoplanową rolę w filmie "Prosty plan" Sama Raimiego. Inne znane filmy z udziałem Thorntona, to m.in. "Truposz" Jima Jarmuscha, "Barwy kampanii" Mike'a Nicholsa czy "Armageddon" Michaela Baya. W 2000 roku wszedł na ekrany zrealizowany przez Thortona film "Rącze konie" (All the Pretty Horses), a w 2001 kolejne jego dzieło - "Daddy and Them", w którym Thorton gra również jedną z głównych ról. Za główną rolę w filmie braci Coen "Człowiek, którego nie było" otrzymał nominację do nagrody American Film Institute dla najlepszego aktora roku 2001.
Jonny Lee Miller, pierwszy mąż
Jonny Lee Miller urodził się 15 listopada 1972 roku w Kingston, w Wielkiej Brytanii. Początkowo grywał w szkolnych przedstawieniach. W wieku 17 lat porzucił szkołę by poświęcić się w całości aktorstwu. Mimo, że jako chłopak w życiu prywatnym postrzegany był raczej jako skromny i nieśmiały, na ekranie udawadniał, że potrafi być zupełnie inny. Popularność przyniosła mu rola w filmie "Hakerzy", na planie którego poznał swoją przyszłą żonę Angeline Jolie. Ich małżeństwo przetrwało tylko 4 lata. Prawdziwą sławę przyniósł mu jednak inny film. Był to świetnie przyjęty "Trainspotting" w reżyserii Danny'ego Boyle, w którym zagrał odjechanego Sick Boy'a. W jego dorobku znajdują się ponadto takie filmy jak "Regeneration" Gillesa MacKinnona i adaptacja powieści Jane Austen "Mansfield Park". Aktor wystąpił również w licznych prestiżowych produkcjach telewizyjnych - "Rough Justice", "Meat", "Speaking Tongues", "Prime Suspect III" i "Bad Company" oraz teatralnych - "Democracy", "Beautiful Thing", "The Neighbour", "Entertaining Mr Stone" i "Our Town". Wspólnie z aktorami Judem Law i Ewanem McGregorem, Jonny Lee Miller założył firmę producencką Natural Nylon. Jedną z jego ostatnich ról jest ta w filmie "Miłość po zmierzchu" (Afterglow) Alana Rudolpha. Wystąpił w tym filmie u boku nominowanej do Oskara Julie Christie.
Jonny Lee Miller urodził się w Kingston 15 listopada 1972 roku. Jako mały chłopiec brał udział w wielu przedstawieniach szkolnych. Był raczej cichy i nieśmiały. Zadebiutował w 1995 roku w thrillerze 'Hakerzy' w reżyserii Iana Softleya, wcielając się w postać Dade Murphy’ego. Jonny talent odziedziczył po ojcu Alanie Millerze, który grywał w teatrze, a także po dziadku Berbardzie Lee, który grał M we wcześniejszym Jamesie Bondzie. Sławę przyniosła mu rola Sick Boy'a w 'Trainspttting', razem z nim w filmie pojawili się także Jude Law i Ewan MacGregor. Po latach wspólnie z nimi założył firmę produkcyjną, Natural Nylon. W 1997 roku wystąpił w filmie 'Miłość po zmierzchu' Allana Rudolpha. Rok 1999 przyniósł mu rolę Edmunda Bertrama w adaptacji angielskiej powieści Jane Austen ‘Mansfield Park’. Jonny Lee Miller zagrał także w "Speaking Tongues", "Meat", "Rough Justice", "Prime Suspect III" czy w "Bad Company". Był członkiem UK's NYMT (the National Youth Music Theatre).
Jonny Lee Miller urodził się w Kingston 15 listopada 1972 roku. Jako mały chłopiec brał udział w wielu przedstawieniach szkolnych. Był raczej cichy i nieśmiały. Zadebiutował w 1995 roku w thrillerze 'Hakerzy' w reżyserii Iana Softleya, wcielając się w postać Dade Murphy’ego. Jonny talent odziedziczył po ojcu Alanie Millerze, który grywał w teatrze, a także po dziadku Berbardzie Lee, który grał M we wcześniejszym Jamesie Bondzie. Sławę przyniosła mu rola Sick Boy'a w 'Trainspttting', razem z nim w filmie pojawili się także Jude Law i Ewan MacGregor. Po latach wspólnie z nimi założył firmę produkcyjną, Natural Nylon. W 1997 roku wystąpił w filmie 'Miłość po zmierzchu' Allana Rudolpha. Rok 1999 przyniósł mu rolę Edmunda Bertrama w adaptacji angielskiej powieści Jane Austen ‘Mansfield Park’. Jonny Lee Miller zagrał także w "Speaking Tongues", "Meat", "Rough Justice", "Prime Suspect III" czy w "Bad Company". Był członkiem UK's NYMT (the National Youth Music Theatre).
Jacqueline Bisset, matka chrzestna
Jacqueline, właściwie Winifred Jacqueline Fraser Bisset, brytyjska aktorka filmowa, producent. Debiutowała na ekranie w "Sposobie na kobiety" R. Lestera (1965). Wystąpiła m.in. w filmach: "Bullitt" P. Yatesa (1968), "Noc amerykańska" F. Truffauta (1973), "Morderstwo w Orient-Expressie" S. Lumeta (1974), "Pod wulkanem" J. Hustona (1984, także producent), "Dzika orchidea" Z. Kinga (1990, także producent).
Piękna Jacqueline Bisset a właściwie Winnifred Jacqueline Fraser-Bisset przyszła na świat 13 listopada 1944 roku w Weybridge (Anglia). Jest córką szkockiego lekarza i francuzkiej prawniczki Arlette Aleksander. Matka aktorki od dziecka uczyła ją mówić po francuzku. W dzieciństwie Jacquline chciała zostać baletnicą. W 1962 roku ukończyła szkołe im. Lycée Françaisa Charles'a w Londynie. Wówczas zafascynowało ją aktorstwo. Pobierała prywatne lekcje a w między czasie pracowała jako modelka i kelnerka chińskiej restauracji. Zaczęła grywać epizody już w 1964 roku (m.in "Sposób na kobiety"), jednak oficjalnie na wielkim ekranie zadebiutowała w "Matni" [1966] Romana Polańskiego. Wzięła udział w satyry stycznej wersji filmów o przygodach Jamesa Bonda "Casino Royale" [1967]. Przełom nastąpił jednak rok później. Szczęście chciało że Mia Farrow zrezygnowała z roli Normy MacIver w "Detektywie", którą ostatecznie powierzono Jacquline. Zaraz po zakończeniu zdjęć wystąpiła w sensacyjnym obrazie "Bullitt" u boku Steve'a McQueen. Sukces był ogromny. Młoda aktorka z dnia na dzień stała się gwiazdą. Niestety skomplikowane życie osobiste nie pozwoliło jej wówczas kontynuować kariery. Musiała opiekować się matką u której zdiagnozowano stwardnienie rozsiane. Nie chciała jednak na stałe zniknąć z ekranu. Od czasu do czasu przyjmowała role w cichych produkcjach. W 1970 udało jej się odzyskać dawną pozycje dzięki roli młodej stewardessy Gwen Meighen, w świetnie przyjętym dramacie "Port lotniczy". Głośno było o jej romansach, aktorka zmieniała partnerów jak rękawiczki (mimo to do dziś nie wyszła za mąż). Magazyn Newsweek wielokrotnie uznawał ją za jedną z najpiękniejszych kobiet świata. Była nominowana do Złotego Globu za rolę w romantycznej produkcji "Słodka Jazda" [1968]. Zdobyła uznanie europejskiej krytyki dzięki roli w arcydziele Françoisa Truffauta "Noc amerykańska" [1973] gdzie wcieliła się w rolę Julie, młodej gwiazdy pogrążonej w depresji. Została matką chrzestną córki Johna Voighta, Angeliny (która dzisiaj jest znaną hollywoodzką aktorką). W latach 1974 - 1978 wystąpiła w 4 produkcjach komercyjnych: "Morderstwo w Orient Ekspresie" według powieści Agathy Christie, "Kobieta na niedzielę" Luigi Comencini, "Grecki Potentat" J. Lee Thompsona i "Głębi" Petera Yatesa. Szczególną popularnością cieszył się ten ostatni. W jednej ze scen Jacqueline pojawiła się w prześwitującym T-shircie. Sam reżyser twierdził że ta scena to najlepsza reklama dla filmu. W 1979 roku była nominowana do Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka w musicalu lub komedii za rolę w satyrze "Kto zabił największych szefów kuchni w Europie". W latach 80-tych jej popularność zaczęła słabnąć ale mimo to nie zniknęła z ekranu. Zagrała tytułową rolę w telewizyjnej wersji "Anny Kareniny" [1985], była siostrą Candice Bergen w "Bogatych i sławnych" [1981], była ozdobą superprodukcji "Gdy czas ucieka" [1980] jednak największą popularność w owym okresie przyniosła jej rola w dramacie psychologicznym "Pod wulkanem" za którą w 1985 roku została wyróżniona nominacją do Złotego Globu. Zagrała szefową wielkiej firmy, Claudie w popularnym erotyku "Dzika Orchidea" [1990] u boku Mickey Rourke'a i jego ówczesnej żony Carre Otis. Mimo iż sukces był ogromny i film zarobił miliony na całym świecie, krytycy uznali go za pomyłkę roku. Kilka lat później Claude Chabrol obsadził ją w roli burżujskiej gospodyni domowej w dramacie "Ceremonia" z Isabelle Huppert (nominacja do Cezara 1996). Obecnie gra w filmach okazyjnie jednak często w efektownych rolach ("Taniec pod księżycem"). Pojawiła się w epizodycznej roli u boku Keiry Knightley w "Domino" [2005]. W swojej 40 letniej karierze wystąpiła w ponad 80 filmach (w tym wielu włoskich i francuzkich). Jej ulubieni aktorzy to Marlon Brando, Anthony Hopkins, Jeanne Moreau i Jessica Lange. W 2001 roku zasiadła w jurry podczas międzynarodowego festiwalu w Berlinie. Ma 169 cm wzrostu.
Piękna Jacqueline Bisset a właściwie Winnifred Jacqueline Fraser-Bisset przyszła na świat 13 listopada 1944 roku w Weybridge (Anglia). Jest córką szkockiego lekarza i francuzkiej prawniczki Arlette Aleksander. Matka aktorki od dziecka uczyła ją mówić po francuzku. W dzieciństwie Jacquline chciała zostać baletnicą. W 1962 roku ukończyła szkołe im. Lycée Françaisa Charles'a w Londynie. Wówczas zafascynowało ją aktorstwo. Pobierała prywatne lekcje a w między czasie pracowała jako modelka i kelnerka chińskiej restauracji. Zaczęła grywać epizody już w 1964 roku (m.in "Sposób na kobiety"), jednak oficjalnie na wielkim ekranie zadebiutowała w "Matni" [1966] Romana Polańskiego. Wzięła udział w satyry stycznej wersji filmów o przygodach Jamesa Bonda "Casino Royale" [1967]. Przełom nastąpił jednak rok później. Szczęście chciało że Mia Farrow zrezygnowała z roli Normy MacIver w "Detektywie", którą ostatecznie powierzono Jacquline. Zaraz po zakończeniu zdjęć wystąpiła w sensacyjnym obrazie "Bullitt" u boku Steve'a McQueen. Sukces był ogromny. Młoda aktorka z dnia na dzień stała się gwiazdą. Niestety skomplikowane życie osobiste nie pozwoliło jej wówczas kontynuować kariery. Musiała opiekować się matką u której zdiagnozowano stwardnienie rozsiane. Nie chciała jednak na stałe zniknąć z ekranu. Od czasu do czasu przyjmowała role w cichych produkcjach. W 1970 udało jej się odzyskać dawną pozycje dzięki roli młodej stewardessy Gwen Meighen, w świetnie przyjętym dramacie "Port lotniczy". Głośno było o jej romansach, aktorka zmieniała partnerów jak rękawiczki (mimo to do dziś nie wyszła za mąż). Magazyn Newsweek wielokrotnie uznawał ją za jedną z najpiękniejszych kobiet świata. Była nominowana do Złotego Globu za rolę w romantycznej produkcji "Słodka Jazda" [1968]. Zdobyła uznanie europejskiej krytyki dzięki roli w arcydziele Françoisa Truffauta "Noc amerykańska" [1973] gdzie wcieliła się w rolę Julie, młodej gwiazdy pogrążonej w depresji. Została matką chrzestną córki Johna Voighta, Angeliny (która dzisiaj jest znaną hollywoodzką aktorką). W latach 1974 - 1978 wystąpiła w 4 produkcjach komercyjnych: "Morderstwo w Orient Ekspresie" według powieści Agathy Christie, "Kobieta na niedzielę" Luigi Comencini, "Grecki Potentat" J. Lee Thompsona i "Głębi" Petera Yatesa. Szczególną popularnością cieszył się ten ostatni. W jednej ze scen Jacqueline pojawiła się w prześwitującym T-shircie. Sam reżyser twierdził że ta scena to najlepsza reklama dla filmu. W 1979 roku była nominowana do Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka w musicalu lub komedii za rolę w satyrze "Kto zabił największych szefów kuchni w Europie". W latach 80-tych jej popularność zaczęła słabnąć ale mimo to nie zniknęła z ekranu. Zagrała tytułową rolę w telewizyjnej wersji "Anny Kareniny" [1985], była siostrą Candice Bergen w "Bogatych i sławnych" [1981], była ozdobą superprodukcji "Gdy czas ucieka" [1980] jednak największą popularność w owym okresie przyniosła jej rola w dramacie psychologicznym "Pod wulkanem" za którą w 1985 roku została wyróżniona nominacją do Złotego Globu. Zagrała szefową wielkiej firmy, Claudie w popularnym erotyku "Dzika Orchidea" [1990] u boku Mickey Rourke'a i jego ówczesnej żony Carre Otis. Mimo iż sukces był ogromny i film zarobił miliony na całym świecie, krytycy uznali go za pomyłkę roku. Kilka lat później Claude Chabrol obsadził ją w roli burżujskiej gospodyni domowej w dramacie "Ceremonia" z Isabelle Huppert (nominacja do Cezara 1996). Obecnie gra w filmach okazyjnie jednak często w efektownych rolach ("Taniec pod księżycem"). Pojawiła się w epizodycznej roli u boku Keiry Knightley w "Domino" [2005]. W swojej 40 letniej karierze wystąpiła w ponad 80 filmach (w tym wielu włoskich i francuzkich). Jej ulubieni aktorzy to Marlon Brando, Anthony Hopkins, Jeanne Moreau i Jessica Lange. W 2001 roku zasiadła w jurry podczas międzynarodowego festiwalu w Berlinie. Ma 169 cm wzrostu.
James Haven, brat
James Haven Voight urodził się 11 maja 1973 w Los Angeles w stanie Kalifornia jako pierwsze dziecko Marcheline Bertrand i Jona Voighta. Można powiedzieć, że żył w cieniu swojego sławnego ojca, z którym w 1986 roku poszedł na galę Oscarową oraz siostry, Angeliny Jolie, która kiedy w 2000 roku odbierając Oscara, dała powód do plotek mówiąc, że jest zakochana w swoim bracie ("I love you Jamie"). Podejrzewano ich o romans, co jest zupełnie absurdalne, bowiem oboje temu zaprzeczają. James wybrał karierę reżysera. Dostał nawet jako student University of Southern California nagrodę od Georga Lucasa za film z Angeliną w roli głównej. Poza tym był jeszcze asystentem reżysera serialu "The Strangerers" w epizodzie "Space Cadets" oraz angielskich filmów: "A Room for Romeo Brass" oraz "Tom & Viv". Poza tym miał parę kilkusekundowych występów m. in. w takich filmach jak "Grzeszna miłość" ("Original sin"), "Monsters ball" oraz "Gia".
Marcheline Bertrand, matka
Marcia Lynne "Marcheline" Bertrand (ur. 9 maja 1950 w Chicago, zm. 27 stycznia 2007 w Los Angeles) – aktorka amerykańska. Marcheline była córką Lois June Gouwens i Rolland F. Bertrand. Była tzw. French-Canadian. Ze strony matki miała też indiańskich (Haudenosaunee Iroquois ) przodków. 12 grudnia 1971 Marcheline poślubiła Jon (Jonathan) Voight, mieli dwoje dzieci: syna James Haven i córkę Angelina Jolie. Bertrand i Voight rozwiedli się w 1978. Po rozwodzie zaangażowała się w pracę społeczną, zakładając i pracując w fundacji na rzecz Indian amerykańskich. W 1978 poznała twórcę filmów dokumentalnych, Bill Day. Byli razem przez 12 lat aż do Jej śmierci w styczniu 2007 roku. Jako młoda dziewczyna uczyła się aktorstwa razem z Lee Strasberg. Wiele lat później Jej córka, Angelina Jolie, studiowała w Jego Instytucie Teatralnym. Zagrała w dwóch filmach, "The Man Who Loved Women" (1983) oraz "Lookin' to get Out" (1982).
Zmarła po trwającej 7,5 roku walce z rakiem jajnika. W chwili śmierci przy łóżku byli Jej syn James Haven, córka Angelina Jolie i partner Jolie, Brad Pitt.
Zmarła po trwającej 7,5 roku walce z rakiem jajnika. W chwili śmierci przy łóżku byli Jej syn James Haven, córka Angelina Jolie i partner Jolie, Brad Pitt.
Jon Voight, ojciec
Jon Voight ukończył Catholic University of America w Waszyngtonie i Neighborhood Playhouse w Nowym Jorku. Zadebiutował w niezależnym filmie Philipa Kaufmana "Fearless Frank" (1967), gdzie zagrał wiejskiego chłopaka zagubionego w wielkim mieście. Nieco podobną, choć znacznie bardziej skomplikowaną rolę powierzył mu reżyser John Schlesinger w filmie "Nocny kowboj" (1969), który uczynił z aktora prawdziwą gwiazdę. Jako Joe Buck, prosty chłopak z prowincji, który w mieście staje się żigolakiem, Voight zaprzyjaźnia się z chorowitym drobnym złodziejaszkiem Ratso Rizzo, granym przez Dustina Hoffmana. Za tę rolę aktor otrzymał swoją pierwszą nominację do nagrody Oscara. Następnie aktor wystąpił w adaptacji antywojennej powieści Josepha Hellera "Paragraf 22" (1970) Mike'a Nicholsa, wśród gwiazdorskiej obsady, do której należeli między innymi Anthony Perkins, Orson Welles i Martin Sheen. Kolejnym sukcesem okazał się film "Deliverance" (1972) Johna Boormana z Burtem Reynoldsem, opowiadający o fatalnie zakończonym wypadzie czwórki przyjaciół w dzikie tereny amerykańskiego Południa na spływ kajakowy. We thrillerze "Akta Odessy" (1974) aktor zademonstrował swój niemiecki akcent jako Peter Miller, dziennikarz ścigający nazistów. Za rolę weterana wojennego w dramacie rozliczającym się z konfliktem wietnamskim "Coming Home" (1978) Jon Voight otrzymał Oscara dla najlepszego aktora. Sukcesem wśród widzów okazał się także łzawy dramat "The Champ" (1979) Franco Zeffirellego, gdzie Voight zagrał zawodowego boksera, bezskutecznie próbującego pogodzić swój zawód z życiem rodzinnym. Na ekranie partnerowali aktorowi Faye Dunaway, jako jego była żona, i Ricky Schroder, w roli syna. Natomiast "Uciekający pociąg" (1985) Andrieja Konczałowskiego na podstawie scenariusza Akiry Kurosawy krytyka określiła jako "egzystencjalny film akcji": dwóch więźniów, Voight i Eric Roberts, decyduje się na desperacką ucieczkę pociągiem bez maszynisty przez zasypaną śniegiem Alaskę...Oboje aktorzy otrzymali nominacje do Oscara. Kariera Jona Voighta nabrała nowego rozpędu w połowie lat 90-tych. Wystąpił w "Gorączce" (1995) Michaela Manna z Robertem De Niro i Alem Pacino, w roli profesjonalnego złodzieja, a w "Mission: Impossible" (1996) Briana De Palmy należał do grupy agentów Toma Cruise'a. We thrillerze "Anaconda" (1997) był fanatycznym łowcą gigantycznych węży w dżunglach Amazonii. Natomiast w opartym na powieści Johna Grishama "The Rainmaker" (1997) Francisa Forda Coppoli zagrał amoralnego adwokata bezwzględnej firmy ubezpieczeniowej. Pojawił się też w filmie sensacyjnym "Wróg publiczny" (1998) z Willem Smithem i Genem Hackmanem. Obecnie aktor pracuje nad epickim widowiskiem wojennym "Pearl Harbor" (2001), w którym gra prezydenta Franklina D. Roosevelta, i nad opartym na grze komputerowej filmie akcji "Tomb Raider" (2001), gdzie wystąpi jako Lord Croft u boku córki, Angeliny Jolie, która gra Larę Croft. Jon Voight zajmuje się również produkcją i reżyserią, głównie telewizyjną, a także pisze scenariusze. Wyreżyserował film dla dzieci "Tin Soldier" (1995), był producentem filmów telewizyjnych "The Fixer" (1998), "Baby Geniuses" (1999) i "The Princess and the Barrio Boy" (2001). Jest autorem scenariuszy filmów "Lookin' to Get Out" (1982) i "Eternity" (1989).
Subskrybuj:
Posty (Atom)